وظیفه حوزه در برابر مشکلات مردم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی محمّد و آله الطّاهرین و لعنة علی اعدائهم أجمعین إلی قیام یوم الدین

صبح اربعین حسینی و ایام حزن و اسارت آل‌الله است که این سطرها را می‌نویسم. دردها و رنج‌های عالم اسلام، اکنون و در این ایام آن‌چنان تلخ و عمیق گشته است که بیش از هر زمانی، بصیرت و نگاه نافذ به مسائل را از یک سو و تضرع و استمداد از حضرت ربوبی را از سوی دیگر مطالبه می‌کند.

تردیدی نیست که در این آسمان و زمین تاریک از گناه و ظلمت‌زده از ظلم ظالمان، که در اقصی نقاط عالم، ابنای بشر را ذبح می‌کنند و مردان را می‌کشند و زنان را به فسق و فساد می‌برند، بزرگترین نقطه امید محرومان و مستضعفان عالم، همین نظام عزیز جمهوری اسلامی می‌باشد که حفظ آن از اوجب واجبات است. امروز نظام اسلامی ایران، نه‌تنها بزرگترین نقطه‌ی امید مسلمانان و شیعیان جهان است؛ بلکه همه محرومان و پابرهنگان آفریقا، آمریکا، آسیای دور و نزدیک و حتی اروپا، چشم امید به این نهضت عزیز حسینی و خمینی دوخته‌اند.

امروز حل مشکلات نظام اسلامی، حل مشکلات عالم بشریت است. این کشتیِ نجات نباید به گل بنشیند، تا بتواند محرومان گرفتار در منجلاب و گرداب ظلم ظالمان را نجات دهد و در این مسیر، همه آحاد ملت وظیفه دارند. هرکس به‌اندازه علم و امکاناتش باید تلاش کند و جهاد کند تا توان نجات‌بخشی این سفینه نجاتِ حسینی را افزایش دهد. دانشجویان ارجمند در دانشگاه‌های علمی و صنعتی و پزشکی، کارگران و کارمندان و مسئولین، همه و همه، باید بدانند تلاش امروز ایشان، مساعدت بر نجات بشریت است و خدای‌ناکرده سستی و رخوت در انجام وظایف، ناامیدی و شکست امید و آرزوهای فقرا و مساکین از نجات را به همراه خواهد داشت. اما در بین آحاد ملت و مسئولین، بیش از همه و پیش از همه، تلاش و جهاد حوزه‌های علمیه و علمای دین است که در حفظ این نظام مؤثر است. سکان این کشتیِ رهایی‌بخش، امروز به‌دست علمای دین است و مردم به‌درستی و به‌حق در علم و عمل توقع دارند که حوزه‌های علمیه از هر زمانی جدی‌تر و دقیق‌تر تلاش کنند و موجبات حل مشکلات نظام را به عهده بگیرند و این امر خطیر را مسئولیت اصلی خود بدانند.

اگر دولتی یا رئیس جمهوری با علم ناقص بشری عمل کرد و بعد معلوم شود که عملی اشتباه بوده، جای گله و شکایت نیست. اما وقتی مقام معظم رهبری مدظله‌العالی بارها تذکر می‌دهند و مسئولی همچنان راه غلط را می‌رود، اینجا علما و مراجع همه مسئولند از نفوذ خود بر شاگردانشان استفاده کنند و آنها را نصیحت کنند و بلکه توبیخ نمایند. امروز دشمن واضح و آشکارا اعلام می‌کند که در دولت اصلاحات و کارگزاران و محافل انحرافی، از حسن‌ظن مسئولین استفاده کرده است و قصد براندازی نظام را به کمک خود و خانه برخی مسئولین داشته است. چرا امروز که غبارها نشسته است، این آقایان از مردم عذرخواهی نمی‌کنند و اعلام برائت از دشمن نمی‌کنند و به‌سمت مردم و پابرهنگان باز نمی‌گردند؟

یک موقع به اتفاق برخی از علما سر سفره‌ای بودیم؛ یکی از مسئولین حاضر گفت: "وقتی شما علما در یک مجلس حاضر هستید و سر سفره هستید، ما خیالمان راحت است که آن مجلس و سفره حتماً حلال است که آقایان تشریف دارند!" این جایگاه مهم علماست. چه بخواهیم یا نخواهیم، مردم حضور شما و ما در یک مجلس و محفل را نشانه تأیید شما و ما می‌دانند و نشانه سلامت افراد مصاحب ما می‌دانند. درحالی‌که شاید ما برای نصیحت یا صله‌رحم یا برای دستگیری رفته باشیم، اما مردم آنرا حمل بر تأیید آن فرد از سوی ما می‌دانند.

پارادوکس عجیبی است؛ افرادی که در مقابل آمریکا و آل سعود، خیلی زود قائل به نرمش و هم‌صحبتی و کوتاه‌آمدن هستند و معتقدند به‌خاطر منافع ملت، باید در مقابل آمریکای باطل کمی عقب‌نشینی کنیم، ولو به‌ظاهر! همین‌ها در مقابل نظر به‌حق مردم و مقام معظم رهبری، هیچ حاضر نیستند به‌خاطر منافع مردم غرورشان را کنار گذاشته و برای رضای خدا اعلامیه‌ای داده و از اهمالی که داشته‌اند، عذرخواهی کنند و با این کار امید دشمن را ناامید کنند و بسیاری از مردم و جوانان را از دودستگی و ناراحتی و اختلاف‌نظر و خمودی نجات دهند.

عزیزان و بزرگانی که نامه‌های استرجاع دادند و از اعلام‌نظر دو پیر و پیشکسوت قریب العهد (آیت‌الله شبیری زنجانی و آیت‌الله محمد یزدی)، به مدح یکی و به ملامت دیگری پرداختند، آیا نمی‌شد که از نفوذ و جایگاه خود و مطبوعات و رسانه‌هایشان استفاده می‌کردند و آن فرزندان به کژ رفته (سیدمحمد خاتمی، میرحسین موسوی، مهدی کروبی و...) را به مسیر راست رهبری و نظام رهنمون می‌شدند؟

آن‌روزی که حقوق‌های نجومی به فراموشی سپرده شد، آن‌روزی که هر دولتمردی آمد، طرح‌های درست و مصاب قبلی‌ها را فقط به‌خاطر کدورت با ایشان کنار زد و با این کنارزدن به‌خاطر هوای نفس، میلیاردها تومان به ملت و مردم مستضعف لطمه زد؛ آیا نباید ما علما و حوزویان نامه سرگشاده می‌نوشتیم؟! خیلی راحت طرح بسیار مهم و مفید کارت سوخت را بی‌هیچ دلیل موجه، کنار زدند و با این کار، صدها میلیارد، بلکه هزاران میلیارد تومان به مردم و بیت‌المال خسارت وارد کردند، نباید استرجاع می‌کردیم؟ به چه جرمی و با کدام قانون وجدان‌پذیری پابرهنگان و محرومان باید بهای گروکشی‌های سیاست‌مداران را بپردازند؟ و آیا اساتید محترم حوزه‌های علمیه از باب نصیحت مسئولین مسلمین نباید از این اعمال لااقل ابراز تأسف می‌کردند؟

پایه‌های حکومت عزیز اسلامی ما بر اساس اسلام و دین است و در بحث‌های علمی چاره‌گشایی‌های علمی، توقعِ نخست از حوزه‌های علمیه و علما می‌باشد که جهاد علمی داشته و به داد مردم برسند که بحمدالله تاکنون هم این مجاهده بوده است. لکن تذکر انشاءالله مفید است و طلبه‌های جوان را می‌تواند در این راه تحریک کند. آقا امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: "اگر نبود تعهدی که خداوند از علما گرفته است تا بر سیری ستمگران و گرسنگی محرومان سکوت نکنند، من به میدان نمی‌آمدم"؛ نفرمودند خداوند از امام معصوم علیه‌السلام تعهد گرفته است، بلکه فرمودند که در این مسیر، علما متعهد و مسئول هستند. قرآن عزیز و شریف نیز علمای مسیح را شماتت می‌کند که " لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ ما كانُوا يَصْنَعُونَ" (چرا علماى نصارا و يهود آنان را از سخنان گناه‌آلود و خوردن مال حرام باز نمى‌دارند؟ چه بد است آنچه انجام مى‌دهند.)

این راه باز است تا علمای عزیزتر از جان که احترامشان بر همه ما واجب است، هم دانشِ چاره‌گشا ارائه دهند و بر کژاندیشی‌ها سکوت نکنند و هم نصیحت و موعظه کنند و بر کژروی‌ها و حیف و میل‌ها آرام نگیرند و جهاد کنند و تلاش کنند که کژروان به راه راست برگردند. اینچنین علمایی هستند که مردم به‌خاطر احترامشان، به‌خاطر دیدن ایشان و بوسیدن دست آنها سر می‌دهند و آنها را جانشین تالی‌تلو معصوم علیهم‌السلام می‌دانند. نود سال خدمت امام را پاس داشته و میلیون‌ها نفر، پیکرِ مطهر بی‌جانش را مشایعت می‌کنند و در فراق او به سر و سینه می‌زنند. همه علما و مسئولین قوا، که اغلب خود حوزوی یا حوزوی‌زاده هستند، امروز باید برای حل مشکلات مردم و جهان اسلام و جهان بشریت، دامن همت بالا زده و به دور از جنجال‌ها و بازی‌های جناحی و صنفی و... همه‌ی تلاش خود را بنمایند و بنماییم، تا در پیشگاه مردم و امام زمان علیه‌السلام و حضرت حق جل‌جلاله روسفید بوده و با دلی آرام به سویش رهسپار شویم.

حجت‌الاسلام و المسلمین مجید سینایی

تولیت و امام جماعت

و جمعی از مسئولین و طلاب حوزه علمیه و مسجد

ابوالائمه حضرت ابوطالب علیه‌السلام